Danışma Kurulu Üyelerimiz

“şehirci” (artık pek kullanılmasa da, diplomamda öyle yazıyor ve doğrusunun da bu olduğunu düşünüyorum)

Savaşın son günlerinde doğduğum için (1944) hiçbir şeyi (zaman, emek, materyal, insanlarla ve tüm canlılarla ilişki, vb.) boşa harcayamam. Yaptığım her şeyin bir yararı olması, en azından insanları, ekolojik dengeleri ve geleceğe dair düşleri incitmemesi, hatta onarabilmesi, benim için önemli. Galiba, “şehircilik” de, aynı anlama geliyor benim için.

Bu küçük gezegenin, sakin, şiddetsiz ve eşitlikçi yaşayabileceğine, doğayı ezmeyen, ya da “müştereklerin” yarattığı bin-bir çeşit renklenmeyi ve canlanmayı, insanları zenginleştiren ve gönendiren kapasitelerini kullanırken oluşan ekolojik sorunları en aza indirmeye, hatta tersine çevirmeye çalışan kentlerin var olabileceğine, inanıyorum hala.

Adı söylendiğinde, kabus gibi depresif bir etki yaratan bir kent olsa da, doğduğum ve yaşadığım Ankara’yı seviyorum. İnanıyorum ki, kent benimle konuşuyor ve acı çektiğini söylüyor. Fısıltılarını duyuyorum, ama ne halde olduğunu da, zaten açıkça görüyorum… Şehirci olduğumu söylemiştim, bu nedenle, dilini anlıyorum. Neredeyse dünyanın bütün kentleri, dünyanın bütün sabahlarında, benzer bir kabusla uyanıyorlar. Kentlerin mutlu olmadığını, ama para hırsıyla üzere saldıranlara karşı yapabileceği hiçbir şey olmadığını da biliyorum.

Buna karşı durulabileceğine, bir şeyler yapılabileceğine inanan çok sayıda kentli var… Onlar da, kentlerle konuşmayı sürdürüyor. Kentin bize söylediklerini duyan, ne kadar acı çektiğini gören ve didinip karşı çıkarken, kağıttan olmayan kaplanların/ kedilerin beraberliğini kurabilen kentlilerin yaşadığı bir şehir için, benim de umudum, benim de hayallerim var.